Love poem

I wanted to whisper some words by Brel and Montand
into your ear;
But these half-forgotten lines bade me speak
I have been thinking about you for days, for weeks,
I have gathered lots of little
things and lain them on your staircase for you:
apples, flowers, fragrant herbs, earrings of pearl.
Outside in the trees all the little birds
will sing for you.
My gifts are words,
it is me you unpack.

Intimiteit zichtbaar gemaakt: over Krakelingen van Marjolein van Damme

Wat maakt een kamer tot je eigen plek? Je eigen bed is geen slechte plaats om te beginnen. Je eigen bed is niet zomaar de plaats waar je slaapt, het is een ensemble van lakens, dekbedden, kussens waar je je nestelt. Je eigen bed is een haast onbewust, slapelings arrangement voor je lijf.

Je bed houdt niet op de rand van het matras maar wordt omvat door een omgeving die een ruimte definieert en uitbreidt met vage grenzen: de kleine voorwerpen op de vensterbank van je slapende bestaan.

De fotoserie Krakelingen van Marjolein van Damme toont de intimiteit van het bed. Acht jongens en meisjes in hun bed, slapend, toegedekt of half bloot, stil, omgeven door beddegoed, omringd door de kleine dingen die hun ruimte maken.

De acht foto’s vallen op door heel heldere kleuren, meestal in het zacht licht geholpen door dichte gordijnen. De tentoonstelling in het Collegezalen Complex van de Radboud Universiteit Nijmegen toont zes van de acht foto’s, twee jongens en vier meisjes in een zeer persoonlijk mozaïek.

Van Damme laat zien hoe het persoonlijke, het intieme bestaat in een ruimte – het bed – en hoe we wie we zijn uitstrekken tot in de boeken, beelden, zelfgemaakte of eigen gemaakte dingen waarmee onze intieme ruimte niet zozeer ingesloten als wel omhelsd is.

Natuurlijk tekent Krakelingen zich ook door de geruststellende representatie van het milieu waar het is gemaakt: Marjolein van Damme maakte haar foto’s in een Amsterdams kraakpand en de bewoners omringen zich met de signifiants van kunstzinnigheid. Op het geïmproviseerde nachtkastje ligt naast de pil de Groene Amsterdammer, naast de laptop Nabokovs Lolita.

Krakelingen is in zekere zin een tedere apologie voor de hedendaagse kraakbeweging. De kraker is een mooi meisje met een lichtgeel dekbed omringd met collages en boeken over film. Ik heb dit werk van Van Damme echter vooral bekeken als een studie van intimiteit. Krakelingen is een commentaar op Descartes dat toont dat de innerlijkheid zich niet alleen in onze ziel maar ook in ons bed afspeelt.

Krakelingen is nog tot 28 februari te zien in het Collegezalen Complex, van de Radboud Universiteit Nijmegen, Pieter Bondamplein. De foto’s zijn ook te zien op de website van Marjolein van Damme http://www.marjoleinvandamme.com/?page_id=20