Ergens waar ik nooit geweest ben, blij voorbij
Elke ervaring hebben jouw ogen hun stilte:
In je breekbaarste gebaar is wat mij omvat
Of wat ik niet bereik
door teveel nabijheid
Je geringste blik ontsluit me zo lichthartig
Hoewel ik mij gesloten heb als vingers
Open jij altijd blaadje voor blaadje mijzelf zoals de
lente
Opent (haar vaardig, geheimzinnig beroerend) haar eerste
roos
Mocht je wens zijn mij te sluiten, dan zullen ik
En mijn leven ons heel mooi en plots sluiten
Als wanneer het hart van deze bloem zich indenkt
Dat overal behoedzaam sneeuw neerdaalt;
Niets dat we in deze wereld zien evenaart
De kracht van jouw intense breekbaarheid wier textuur
Mij bedwingt met de kleur van zijn landen
Een weergave van dood en eeuwigheid in elke adem
(ik weet niet wat het is aan jou dat sluit
En opent; maar iets in mij begrijpt
Dat de stem van jouw ogen dieper is dan alle rozen)
Niemand, ook de regen niet, heeft zulke kleine handen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten